نیم‌روزی در هنرهای زیبا

بس که دلم تنگ شده‌بود برای همه چیز، پناه بردم به جایی که تقریباً هیچ چیزیشو نمی‌شناختم جز یک پرستو. زیرج بودن و بعد پایش سلامت رفتم یه ساندویچ گرفتم و پیششون خوردم. جواد به‌زور بندری به خوردم می‌داد و مریم در حالی که رل سیگارشو می‌پیچید، ازم درباره‌ی انجمن اسلامی می‌پرسید. رفتم سر کلاس ارتباطاتشون نشستم و چه خوب بود! هر چند تقریباً چیزی نگفت که بلد نبوده‌باشم. جوشون زیبا بود، مثل آدم، دوست‌داشتنی، مهربون... همین که همه به هم می‌گفتن «عزیزم» و هیچ کس هیچ فکر بچگانه‌ای نمی‌کرد، به نظرم سطح خوبی از شعوره که تو دانشکده‌های دیگه نیست.

بعدش نشستیم پشت ساختمون و حرف زدیم. از تئاترهای تجربی، از یاکوبسن و هرمس و کارهای دانشجویی و دستیاری کارگردان. و بعد بحث رابطه شد، رابطه‌ی آدما باهم. هنا تو نیم‌ساعت هفت نخ سیگار کشید و تعریف کرد که چه جوری دوست‌پسر قبلیشو دست‌به‌سر کرده و الآن با باریستای کافه‌ای دوسته که توش کار می‌کنه. و زهرا می‌گفت که آدما تو رابطه نباید هیچ انتظاری از هم داشته‌باشن و بفهمن اومدن که برن. و من ساکت بودم. با خودم فکر می‌کردم چرا این جوری فکر نمی‌کنم. و بدتر این که از خودم می‌پرسیدم چه جوری فکر می‌کنم. و بدتر از بدتر این که آیا جوری که فکر می‌کنم، زندگی می‌کنم؟ رابطه‌ها دقیقاً همون چیزهایی هستن که نشون می‌دن چه سبک زندگی‌ای داریم. 

بوی سیگار گرفته‌م.