عکسی به جام ما افتد...

یکی دیگه از انواع بیماری‌هایی که مربوط به اعصاب و روان می‌شن و سال‌هاست در من ریشه دارن، فوبیای عکس پرسنلی گرفتنه. من که هیچ وقت نمی‌بخشم کسی رو که باعث شد انقدر مضطرب باشم جلوی دوربین عکاسی همیشه؛ با اون همه اعتمادبه‌نفسم. هر چند اون هیچ وقت این کلمات رو نمی‌خونه. وحشتناکه ولی خب... مبارزه‌ی تقریباً موفّقیّت‌آمیزی داشتم امروز در عکّاسی دنیز.

کارت‌هامون رو دادن. نزدیکای خونه‌ی مامان زهرا م. خوبه که با منطقه غریبی نمی‌کنم. همین از استرسم کم می‌کنه. 

و در آخر، به هر چه که یاد کنید سوگند می‌خورم که آدم‌ها رو بااااید تو روزهای سخت و پر از مشغله شناخت. خود رو هم.