حالا چی بپوشم؟

سر‌کریم‌خان وایساده‌بودم منتظر زینب و تئوری فلسفی شقایق مبنی بر پیدا کردن موجودات اشرف رو دوباره می‌خوندم که یه نفر صدام زد: «خانوم!» سرمو بلند کردم. پسر جوونی بود تو قد و قواره‌ی شهریار و دستش چند تا شاخه گل رز قرمز بود که خیلی قشنگ تزئین شده‌بودن. لبخند معذّبی زد و گفت: «خروجی مترو.. خیابون شقایق.. همینه؟» گفتم: «بله، همینه.» سرشو تند تند تکون داد و چند قدم ازم فاصله گرفت. بعد برگشت و در حالی که سرشو انداخته‌بود پایین گفت: «می‌دونم خیلی زشته ولی می‌شه یه سؤال ازتون بپرسم؟» خنده‌م‌ گرفته‌بود که خب مگه چیه؟! گفتم: «بله؟» سرشو اورد بالا و آروم گفت: «سر و وضعم خوبه؟» و بعد دستشو کشید به موهای کوتاه سیاهش که به سمت راست خواب داشتن. نگاهش کردم؛ چند لحظه. کفشای سرمه‌ای داشت و شلوار کرم پوشیده‌بود با یه پیرهن مردونه‌ی سرمه‌ای و روش هم یه کت اسپرت سرمه‌ای و قهوه‌ای. همین جا متوقّف شدم: «یقه‌ی کتتون برگشته.» سریع دست برد سمت یقه‌ش و صافش کرد. لبخند زدم و گفتم: «خیلی خوبین. خیالتون راحت.» نفسشو فوت کرد بیرون و گفت: «دارم می‌رم کسیو ببینم که..» با اشاره به دسته‌گل، حرفشو قطع کردم: «می‌دونم. امیدوارم همه چی خوب پیش بره.» گرم تشکّر کرد و رفت. 

کل این ماجرا دو دقیقه طول کشید. چقدر دلم می‌خواد باز ببینمش و بپرسم قرار خوبی داشته‌ یا نه.