دقایقی پیش یک عدد ای‌تی‌ام گرسنه واقع در سر کوچه‌مون کارت بانکی منو بلعید. اگه بدونید، این گونه از غیرجانداران فقط ده ثانیه منتظر می‌مونن تا شما کارتتون رو بردارید؛ در غیر این صورت تصمیم می‌گیرن اونو پیش خودشون نگه دارن تا درس بگیرید که سرعت واکنش‌هاتون رو بالا ببرید. و شاید بخواید بدونید من اون ده ثانیه داشتم چی کار می‌کردم. باید بگم که انگشت شست دست راستمو گذاشته‌بودم رو آخرین رقم موجودیم (چگونه ریال را به تومان تبدیل کنیم) و داشتم با انگشت شست دست چپم سه‌رقم‌سه‌رقم جدا می‌کردم (چگونه یک عدد چند رقمی را بخوانیم) و این کارو چند بار کردم و احتمالاً در زمینه هم آهنگ پت‌ومت پخش می‌شد. وقتی سرمو اوردم بالا، دیدم روی صفحه‌ی ای‌تی‌ام نوشته ما کارتتونو برداشتیم بیاید تو بانک بگیریدش اگه خواستین.
خیلی تلخ بود امّا من بالأخره باید به کنه این قضیه می‌رسیدم که اگه می‌خوام مقداری از حقوقمو پس‌انداز کنم، نباید بذارم تو حسابم بمونه -چون آدم بی‌مبالاتیم- بلکه باید نقدش کنم و به شیوه‌ی پسندیده‌ی قدما قایم کنمش توی بالشی، لای کتابی چیزی که به امید خدا یادم بره دارمش اصلاً و خرجش نکنم. خب الآن من چی کار کنم با این مبلغ غیرقابل‌توجّه تا آخر ماه؟
حیف که به اصولم در روابط اجتماعی پایبندم وگرنه به اوّلین نفری که از این لحظه به بعد، با هیجان کشف یه پدیده‌ی مهم و تازه، بپرسه: «روزهای؟!» یه پوزخند غلیظ تحویل می‌دادم و می‌گفتم: «به شما ربطی داره؟!» بسه دیگه. بندازید این فرهنگو. تازه فاجعه اون جاست که من مطمئنم درصد زیادی از این آدم‌ها نمی‌تونن جلوی خودشونو بگیرن که قضاوت ارزشی نکنن طرف مقابلشون رو بعد از شنیدن جواب.
امسال تصمیم خوبی که گرفتم این بود که با هیچ کس درباره‌ی اصطلاحاً «بعد اجتماعی روزه‌داری در حکومت اسلامی» بحث و جدال راه نندازم و هی نگم این جور کنترل‌ها و محدودیت گذاشتنا به نظرم اجری نمی‌رسونه به روزه‌دار و آدم باید گشنه باشه و بوی پیراشکی بهش بخوره و با خودش بگه: «نمی‌خوام!» و این داستانا. بحث اقتدار و این‌ها هم که همیشه به خنده می‌ندازه منو. راستش الآن که فکر می‌کنم واقعاً هم کار خوبی کردم که تو چند تا موقعیت پیش اومده، سکوت کردم چون تا یه جایی ظرفیت دارم که حرفای تکراری رو مثل یه دور باطل بشنوم و شاید واقعاً دیگه نمی‌تونستم واکنش بدی نشون ندم ولی این قضیه‌ی سر از کار دیگران دراوردن تو این ماه خیلی داره به چشمم می‌اد دیگه. کاش این همه که می‌گن «ماه خودسازی»، آدما واقعاً رو خودشون متمرکز می‌شدن و می‌ذاشتن شیرینی ماه رمضون برای هر کسی چنان که باید، بمونه.
هست شب
یک شب دم‌کرده و خاک
رنگ رخ باخته‌است
هوا از سر شب خنک‌تر شده ولی انگار خفگی داره. باد از لای پرده‌‌ی پنجره می‌خوره به گردنم. جلوم جزوه و کتاب بازه و فکر می‌کنم. مثل همه‌ی این چند وقت. فکر می‌کنم به این که چرا در آن واحد که همه چیز خوبه، هیچ چیز خوب نیست. فکر می‌کنم به این که چرا باز اضطراب افتاده به جونم. فکر می‌کنم به این که چرا الآن بغض کرده‌م با این که دلیل خاصی براش ندارم. فکر می‌کنم به این که چرا دچار این فوبیا شده‌م که آدم‌های خوب اطرافم رو می‌رنجونم. و آیا واقعاً می‌رنجونم؟ فکر می‌کنم به این که چرا امشب که عکس‌های تو رو دیدم حالم بد شد. حتی به این هم فکر می‌کنم که چرا مینا سعی کرد آرومم کنه. فکر می‌کنم به این که دیگه واقعاً وقتشه برم یه جایی که دست هیچ کس بهم نرسه و چند هفته‌ی دیگه برگردم و بخندم از ته دل؛ نه انقدر مصنوعی. و فکر می‌کنم چرا وقتی می‌خوام کسی رو نبینم، دلم می‌خواد یکیو ببینم. فقط ببینم. حرفم نمی‌اد. و فکر می‌کنم چرا از لبخندهای دو شب پیش خبری نیست. و فکر می‌کنم و لبم رو گاز می‌گیرم و سرمو می‌ذارم رو زانوهام و فکر می‌کنم دقیقاً از چی خسته و گرفته‌م این قدر؛ خسته به معنای لغویش: زخمی. گرفته امّا به معنای کنایی: غمگین.
انگار آدم هر چقدر بیشتر فکر کنه، بیشتر نمی‌فهمه.
چون من از دیوان حافظم متشکرم برای همه‌ی وقتایی که نیاز داشتم باشه و بود. و چون من از این شب‌ها برای این که من رو به فکر فرو می‌برن و لبخند و برای این که حداقل رنگ‌وبویی از غم ندارن، متشکرم.
پ.ن: به مطلع:
دلم جز مهر مه‌رویان طریقی برنمی‌گیرد/ ز هر در می‌دهم پندش ولیکن درنمی‌گیرد
صبح برای year bookای که قراره داشته‌باشیم، عکس فارغ‌التحصیلی گرفتم؛ جلوی آجرای قرمز طبقه‌ی بالای آمفی تئاتر، با مقنعه‌ی مشکی و یه لبخند گل‌وگشاد واقعی و چشم‌هایی که می‌دونم تهشون ترس و دل‌تنگی زودهنگام سوسو می‌کردن.
هر کی باید زیر عکسش یه چیزی بنویسه. کاش می‌شد من چند تا قطره اشک بذارم پای اسمم و یه لبخند بکشم وسطشون. همین اندازه متناقض؛ همین اندازه مبهوت.